„Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary niech będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (JK 5, 14-15). Łaska, którą otrzymaliśmy przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, spływa na człowieka również w tych ciężkich dla niego chwilach. Ma przynieść nie tylko ulgę i zdrowie choremu, o co prosimy w modlitwach, ale ma przede wszystkim chorego umocnić, pomaga mu też dostrzec chrześcijańską wartość cierpienia. A jeśli choroba jest śmiertelna, ma człowieka napełnić pokojem i umocnić nadzieję spotkania z Chrystusem na progu nowego, wiecznego życia. Przyjmujący ten sakrament powinien być w stanie łaski uświęcającej. Jeżeli jednak chory nie może się spowiadać, to sakrament Namaszczenia Chorych własną mocą odpuszcza grzechy, o ile chory pragnie dostąpić przebaczenia.
Sakramentu Namaszczenia Chorych udziela się chorym, namaszczając ich na czole i dłoniach olejem z oliwek lub stosownie do okoliczności innym olejem roślinnym, należycie poświęconym, wymawiając następujące słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen”.
W pokoju chorego należy przygotować stół w takim miejscu, aby chory mógł go widzieć,zapalone świece, wodę święconą i kropidło, talerzyk z watą, solą i kawałkiem chleba (do oczyszczenia palców z oleju świętego). Jeżeli chory przystępuje do Komunii Świętej, należy także przygotować szklankę z wodą i łyżeczką.
1526 „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15).
1527 Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi, który doświadcza trudności związanych ze stanem ciężkiej choroby lub starości.
1528 Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości.
1529 Za każdym razem, gdy chrześcijanin zostaje dotknięty ciężką chorobą, może otrzymać święte namaszczenie; również wtedy, gdy już raz je przyjął i nastąpiło nasilenie się choroby.
1530 Sakramentu namaszczenia chorych mogą udzielać tylko kapłani (prezbiterzy lub biskupi). Przy jego sprawowaniu używają oni oleju poświęconego przez biskupa lub w razie potrzeby przez samego prezbitera, który celebruje ten sakrament.
1531 Istota celebracji tego sakramentu polega na namaszczeniu czoła i rąk chorego (w obrządku rzymskim) lub innych części ciała (w obrządkach wschodnich); namaszczeniu towarzyszy modlitwa liturgiczna kapłana – celebransa, który prosi o specjalną łaskę tego sakramentu.
1532 Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:
- zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
- umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
- przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
- powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
- przygotowanie na przejście do życia wiecznego.
